Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: OSIEDLONY

Następne hasło: OSIEDZIEĆ SIĘ »

OSIEDZENIE (4) sb n

osiedzenie (2), osiedzienie (1), osiędzienie (1); osiedzenie RejWiz, Calep; osiedzienie BudBib; osiędzienie Mącz.

o oraz pierwsze e prawdopodobnie jasne (tak w osiedzieć się); drugie e jasne; końcowe z tekstów nie oznaczających é oraz -é.

Fleksja

	sg
N	osiedzeni(e)
G	osiedzieni(a)
A	osiedzeni(e)

sg N osiedzeni(e) (2). ◊ [G osiedzieni(a).] ◊ A osiedzeni(e) (2).

Sł stp notuje, Cn, Linde brak.

Znaczenia

1. Zamieszkanie, osiedlenie się (2)
2. Posiadanie, prawo własności (1)
3. Oblężenie (1)

1. Zamieszkanie, osiedlenie się [gdzie] (2): Kto ſie ták záchowywa co komu przyſtoi/ Pięknemi ten ſwą cnotę iście wzory ſtroi. Bowiem tu ma ná ſwiecie od wſzytkich bacżenie/ A pewnie y ná gorze pewne oſiedzenie. RejWiz 45; Incolatus – Oſſiedzenie w czudei [!] ziemi. Ipsa habitatio in aliena patria, seu tempus quo quis in loco habitat ita, ut inde discessurus sit. Calep 521a.

2. Posiadanie, prawo własności (1):

Zwrot: »dać w osiedzienie« (1): kthorą [ziemię] dał Iehoſzua pokoleniam Izráelowym w oſiedzienie [tradidit ... in possessionem; w ośiádłość WujBib] ná działy ich. BudBib Ios 12/7; [zostawyono brata starszego Jaczka na they roley, osyedzyenya nycz nye rusayacz, tilko w ornym polo [!] i w lakach. KsięgaSądWary 1585 nr 264].

3. Oblężenie (1): Obsessio, Oſiędzienie. Mącz [380]a.

Synonimy: 1. bycie, obywanie; 2. posiadanie, władanie, własność; 3. obegnanie, oblężenie.

Cf OSIADŁOŚĆ, OSIEDZIEĆ SIĘ, OSIEŚĆ