[zaloguj się]
[pdf]

PUCHAĆ (2) vb impf

a jasne.

Fleksja
inf puchać
indicativus
praes
sg
1 puchåm
praet
sg
3 m puchåł

inf puchać (1). ◊ praes 1 sg puchåm (1). ◊ [praet 3 sg m puchåł. ◊ part praes act puchając.]

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVII – XVIII w.

1. Dmuchać, chuchać (1): Afflo, Ad aliquid spiro. – Dme, przidimąm, Chucham, Pucham. Calep 40a.

[puchać na kogo: Item żłób, w który [Chrystus] był włożon, a wół i osioł nań puchał GorPeregr 21.]

2. Wypuszczać z siebie, ziać; anhelare, halare, halitare, prospirare, reddere Cn [czym] (1): Przećię tám ſyn Iowiſzow ták go długo duśił/ Aż ſię Casus iſkrámi/ krwią y ſwędem krtuśił. [...] Przeſtał záraz y dycháć/ y piekielnym pucháć Zapáłem: cżarne dymy przeſtáły go ſłucháć. KlonWor 24.

[puchać z czego: ponieważ że on scort [tj. prostytutka] iest ták záráżony, że iáko wielkim iádem z gęby, y zspodniéy smrodliwéy iámy, pucháiąc, y pęndent zráni, y duchy w niém záráźi y kréw wszytkę ták zepsuie, że oto wzgniłość obróconá poćiecze OczkoPrzymiot 341.]

Synonimy: 1. chuchać, dmuchać, przydymać; 2. buchać, ziać.

Formacje współrdzenne: napuchać, napuchać się, opuchać, spuchać, zapuchać; puchnąć, napuchnąć, opuchnąć, popuchnąć, spuchnąć, wspuchnąć, zapuchnąć, puchnieć.

Cf [PUCHAJĄCY], PUCHANIE

AĆ