• Instrukcja
  • I. Materiał Słownika
  • II. Podział materiału na artykuły hasłowe
  • III. Hasło
  • IV. Specyfikacja gramatyczna
  • V. Część gramatyczna
    • 36. Kolejne partie w części gramatycznej
    • 37. Schemat graficzny części gramatycznej
    • 38. Kolejność źródeł pochodzących z różnych lat
    • 39. Znaki dla zapisów fonetycznie dwuznacznych
    • 40. Nawias dla oznaczania cząstek fakultatywnych
    • 41. Znaki interpunkcyjne w części gramatycznej
    • A. Oboczności fonetyczne lub morfologiczne hasła
    • B. Uwagi o grafice
    • C. Pochylenia rdzenne i tematyczne
    • D. Stopniowanie
    • E. Część fleksyjna
      • 68. Zasady ogólne
      • 69. Postać fonetyczna i graficzna paradygmatu
      • 70. Zjawiska fonetyczne uwzględniane we fleksji
      • 71. Oboczności tematyczne niezwiązane z określoną końcówką
      • 72. Rzeczownik
      • 73. Przymiotnik
      • 74. Imiesłów
      • 75. Liczebnik
      • 76. Czasownik
      • 77. Lokalizacja liczby podwójnej
      • 78. Formy lub przypadki innosłowiańskie
      • 79. Formy wątpliwe i niezrozumiałe
      • 80. Skróty
      • 81. Formy skostniałe
      • 82. Composita we fleksji
      • 83. Zależność formy od połączenia z przyimkiem
      • 84. Zależność formy od znaczenia lub pozycji
      • 85. Zasady techniczne
      • 86. Możliwość tworzenia dwóch wykazów
    • F. Pochylenia w końcówkach
    • G. Uwagi o składni
  • VI. Stosunek do innych słowników
  • VII. Semantyka
  • VIII. Frazeologia
  • IX. Cytaty
  • X. Lokalizacje
  • XI. Synonimy
  • XII. Formacje współrdzenne
  • XIII. Odsyłacze
  • XIV. Układ Słownika
  • XV. Indeks frekwencyjny
  • XVI. Użycia spoza naszego kanonu źródeł
  • XVII. Sposób traktowania kustoszy, żywej paginy i tekstów erratowych
  • Dodatek: pochylenia i miękkości oraz poprawki lokalizacyjne

78. Formy lub przypadki innosłowiańskie.

Formy innosłowiańskie umieszczamy w normalnej kolejności w paradygmacie, poprzedzając je odpowiednim skrótem w nawiasie. Jeżeli dla danego przypadka, osoby itp. będziemy mieli też materiał polski, traktujemy obie postaci jako oboczne, np.:

praes 3 sg sprzyja (x), (rus.) sprzyjaje (x).

a. Czasowniki.

Obcych form czasownikowych o postaci fonetycznej tematu dopuszczalnej w polszczyźnie nie rekonstruujemy w podhaśle jako oboczną postać w bezokoliczniku o brzmieniu właściwym temu językowi (jak w przykładzie powyższym). Czynimy to natomiast, jeżeli postać fonetyczna jest różna od polskiej, choćby końcówki były zbieżne – tak z formy con by chodyło – odtwarzamy wariant hasłowy: (rus.) chodyty.