[zaloguj się]

79. Formy wątpliwe i niezrozumiałe.

Przykłady, które z punktu widzenia składni wyrazu rządzącego mogą być pod względem gramatycznym interpretowane dwojako (lub w kilka sposobów), określamy wymieniając skróty dla wszystkich możliwości i łącząc je skrótem a. (z kropką). Umieszczamy je na końcu ostatniej kategorii gramatycznej, której dotyczy wątpliwość, np.

sg n G a. A
– po sg n A,
sg n a. pl A
– po całym pl,
sg m a. n G
– po całym n.
Jeżeli w jednej z dwóch możliwych interpretacji dana forma wątpliwa jest rzadka na tle normy szesnastowiecznej, opatrujemy ją skrótem źródła, np.:
pl G a. A m pers małych (1) ...
Jeżeli ze względu na grafikę i funkcję składniową dany zapis dopuszcza dwojakie odczytanie, zapisujemy to następująco, np.:
N kapłani a. I kapłany (1)
– (umieszczone po I), a nawet:
I sg konwicyj(a)tor(e)m a. (lat.) A sg conviciatorem
– (w haśle jednokartkowym).

a. Oczywiste błędy.

Oczywiste błędy typu niewłaściwie użytej końcówki notujemy pod formą, na którą wskazuje funkcja wyrazu. W przypadkach licznie reprezentowanych podporządkowujemy je postaci panującej bez żadnych uwag. Gdyby zdarzyło się to w przypadku o końcówkach obocznych, zapisalibyśmy to np.:

pl L ...ach (x), ...och (x), też błędnie: ...om (1).
Gdyby zdarzyło się to dla formy raz zaświadczonej, nienasuwającej wątpliwości co do brzmienia końcówki, podajemy zapis poprawny, a po nim w klamrze zapis tekstowy, np. (autentyczne pod względem rzeczowym, zapewne nieprawdziwe co do ilości):
pl G uf(o)w [błędnie: ufom] (1).
Przy ewentualnym rozliczaniu się z pochyleń użycia błędne wliczamy do użyć wątpliwych.
Formy całkowicie niezrozumiałe, np. poza kontekstem, zdefektowane itp. określamy jako:
Dubia
– na końcu części fleksyjnej.