[zaloguj się]

85. Zasady techniczne.

W części fleksyjnej stosujemy ogólny schemat graficzny z następującymi uzupełnieniami:

a. Sposób oddzielania form.

Wszystkie kolejne formy gramatyczne piszemy w wierszu ciągłym, stawiając między kolejnymi przypadkami lub osobami kropkę i romb, a zróżnicowania rodzajowe w ich obrębie rozdzielamy tylko kropką.

b. Operowanie końcówkami.

Jeżeli w zapisie zachodzi potrzeba powtórzenia formy dla wymienienia po niej źródeł, operujemy w dalszym ciągu tylko końcówkami, z wyjątkiem form bezkońcówkowych, które wymieniamy w całości. Jeżeli jednak cały materiał danej formy w obu wariantach pochodzi z jednego tekstu, nie powtarzamy końcówek, tylko bezpośrednio po wymienieniu odmianek podajemy źródło i nawias ze stosunkiem ilościowym (będącym powtórzeniem liczb poprzednio podanych przy każdej z nich), np.:

gędźcy (1), gędcowie (1) RejWiz (1:1).

c. Kolejność opisu gramatycznego.

Przy wypisywaniu skrótów form nie powtarzamy za każdym razem całego opisu, lecz tylko element zmieniający się. Np. przy odmianie rzeczownika przy pierwszym przytoczonym przykładzie podajemy liczbę i przypadek, następnie w obrębie tej samej liczby już tylko skrót przypadka. Jedynie przy czasowniku powtarzamy liczbę przy każdej osobie, np.:

praet 3 sg m ... (x). f ... (x). ◊ 1 pl m pers ... (x). subst ... (x). ◊ con 1 sg m ... (x). ◊ 2 sg m ... (x). itd.
Prócz tego, gdy mamy zapisy zarówno con, jak i con praet, powtarzamy przy tym drugim cały skrót, a więc:
con ... ◊ con praet ... .

aa. Hasła jednokartkowe.

Dla haseł jednokartkowych (lub wielokartkowych, jeżeli występuje w nich tylko jedna forma gramatyczna) opis form stosujemy w kolejności przyjętej w opracowaniach gramatycznych, np.:

D sg, I sg f, A pl m pers, 1 sg f praet.
Przy hasłach jednokartkowych nie stawiamy też jedynki po zapisie.

d. Formy wyjątkowo interesujące.

Dla form uznanych za wyjątkowo interesujące można stosować bliższą lokalizację według strony itp.; bliższe szczegóły techniczne jak w 37.e.

e. Stosowanie przerywników.

Jeżeli w obrębie danej formy rozpatrujemy dwa lub więcej różnych zagadnień, np. końcówki i pochylenia, formy attrib i praed itp., kolejne części oddzielamy wężykiem, np.:

I m godnémi, godniejszémi (35), godnymi, godniejszymi (34); -émi ...; -ymi ...; -émi : -ymi ...; ~ -émi (6), -(e)mi (29).
Nie czynimy tego, jeżeli pochylenia rozpatrujemy po formie, która nie ma właściwych oboczności końcówkowych, np.:
A sg n całé (43); -é (14), -(e) (29)
– lub nie było oboczności wewnątrztekstowych, np.:
sg f G całéj (36), całyj (1) MurzHist; -éj (8), -ej (1), -(e)j (27).