| « Poprzednie hasło: POMĘCZONY | Następne hasło: [POMĘCZYĆ SIĘ] » |
POMĘCZYĆ (6) vb pf
o prawdopodobnie jasne (tak w po-).
| inf | pomęczyć |
|---|
| praet | ||
|---|---|---|
| sg | ||
| 3 | m | pomęczył |
| impersonalis | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| praet | pomęcz(o)no | |||||
inf pomęczyć (1). ◊ fut 1 pl pomęcz(e)my (1). ◊ praet 3 sg m pomęczył (3). ◊ impers praet pomęcz(o)no (1).
Sł stp, Cn brak, Linde bez cytatu.
pomęczyć o co (1): Látá od národzenia Páná Kryſtuſá 253. DEcyus Ceſarz s Pánnoniey/ to ieſt/ z Węgier rodem/ wybran ná Ceſárſtwo od Rycerzow/ okrutnik wielki Krześćiáńſki. Ten to dał pomęcżyć ſwięte ludzi o ſkárby Filipowe/ ſwiętego Fábianá/ Korneliá/ Wáwrzyńcá/ Szcżepaná BielKron 152v.
Synonimy: pobić, pogubić, porazić, potłuc, potracić, potrapić, pozabijać, zamordować.
Formacje współrdzenne cf MĘCZYĆ.
Cf POMĘCZONY
MN