Słownik polszczyzny XVI wieku

13. Homonimy.

Homonimy uważamy za odrębne jednostki leksykalne, a przy ich wyróżnianiu stosujemy następujące kryteria:

Przynależność do różnych kategorii gramatycznych, np.

A cn i A int,
KOŁO praep i KOŁO sb,
O int i O praep,
PIEC sb i PIEC vb.

Nie wydzielamy jednak jako osobnych jednostek leksykalnych rzeczownikowych funkcji przymiotników typu

złoty ‘moneta’,
ślepy ‘ślepiec’,
dobre, złe ‘dobro, zło’

i łączymy je w jednym artykule z odpowiednim przymiotnikiem. Tak samo postępujemy z liczebnikami

jeden, drugi

w funkcji zaimków. Nie dzielimy też na dwie jednostki leksykalne wyrazów pełniących funkcje spójników i partykuł, np.

albo ‘czyżby’,
ani ‘nawet nie’.

Wyjątek stanowi

ŻE cn i -ŻE pt.

Przynależność do różnych typów fleksyjnych w obrębie tej samej kategorii gramatycznej, np.

SŁAĆ (ścielę) i SŁAĆ (ślę),
ON (jego) i ON (onego).

Posiadanie różnej etymologii nawet przy identycznej fleksji, np.

CELNY (od cel) i CELNY (od cło).

Układ homonimów por. XIV.