• Instrukcja
  • I. Materiał Słownika
  • II. Podział materiału na artykuły hasłowe
  • III. Hasło
  • IV. Specyfikacja gramatyczna
  • V. Część gramatyczna
    • 36. Kolejne partie w części gramatycznej
    • 37. Schemat graficzny części gramatycznej
    • 38. Kolejność źródeł pochodzących z różnych lat
    • 39. Znaki dla zapisów fonetycznie dwuznacznych
    • 40. Nawias dla oznaczania cząstek fakultatywnych
    • 41. Znaki interpunkcyjne w części gramatycznej
    • A. Oboczności fonetyczne lub morfologiczne hasła
    • B. Uwagi o grafice
    • C. Pochylenia rdzenne i tematyczne
    • D. Stopniowanie
      • 64. Zasady ogólne
      • 65. W hasłach jednokartkowych
      • 66. Pochylenia w stopniowaniu
      • 67. Zasady graficzne
    • E. Część fleksyjna
    • F. Pochylenia w końcówkach
    • G. Uwagi o składni
  • VI. Stosunek do innych słowników
  • VII. Semantyka
  • VIII. Frazeologia
  • IX. Cytaty
  • X. Lokalizacje
  • XI. Synonimy
  • XII. Formacje współrdzenne
  • XIII. Odsyłacze
  • XIV. Układ Słownika
  • XV. Indeks frekwencyjny
  • XVI. Użycia spoza naszego kanonu źródeł
  • XVII. Sposób traktowania kustoszy, żywej paginy i tekstów erratowych
  • Dodatek: pochylenia i miękkości oraz poprawki lokalizacyjne

66. Pochylenia w stopniowaniu.

a. Temat.

Do zapisu stopniowania wprowadzamy pochylenie rdzenne ustalone dla całego hasła.
Przy stopniowaniu supletywnym lub gdy w wyniku alternacji temat comp zawiera inną samogłoskę niż stopień równy, ustalamy pochylenie w normalny sposób na podstawie danych materiałowych. Tak więc przy obocznościach z tekstów kreskujących przyjmujemy główny zapis według częstszej postaci i rozliczamy się z obu wariantów (nie biorąc pod uwagę tekstów niekreskujących), np.:

comp i sup (1517+461) -lepszy (1978); -e- (161), -é- (3) ...;

przy stanie jednolitym z tekstów kreskujących podajemy odpowiedni zapis bez rozliczania się, np.:

czerniejszy (3)

(choć potwierdzenie e jasnego mamy tylko raz); przy braku danych ujmujemy samogłoskę w nawias, np.:

cz(e)rnszy (1).

b. Formanty.

Pochylenia w formantach rozpatrujemy analogicznie jak we fleksji, tj. zapis przedstawiamy z pochyleniem przeważającym lub z samogłoską w nawiasie (przy braku danych), a szczegółowe rozpatrzenie z uwzględnieniem tekstów niekreskujących nastąpi w razie potrzeby w drugiej kolejności. A więc zapis:

comp i sup (4+1) bystrszy (3), (na)bystrz(e)jszy (2)

– wskazuje, że raz występujący prefiks na- jest zaświadczony z a pochylonym, a 2 zapisy -ejszy pochodzą z tekstów nieoznaczających é.
Gdy comp i sup wykazują stan jednolity, a wahanie lub brak danych dla części materiału wystąpi tylko w pochyleniach przedrostka, zapis brzmi jak np. s.v. GRUBY:

comp i sup (53+8) (na)grubszy (61); na- (6), na- (1), n(a)- (1).

Jak widać, przed przejściem do sup stawiamy średnik i nie piszemy tego skrótu.
Wtórną nosowość, podobnie jak we fleksji, również wpisujemy w jeden ciąg z pochyleniami, np.:

comp i sup (5+1) (na)ćwiczeńszy (6); -eńszy (1) Mącz,
-ęńszy (1) GosłCast, -(e)ńszy (4).

Wzięty w nawias przedrostek na- z a niewiadomym będzie oczywiście zapisany z podwójnym nawiasem, np.:

(n(a))czujni(e)jszy.