[zaloguj się]

80. Skróty.

Z formami występującymi w materiale w postaci skrótów postępujemy następująco:

a. Forma niewątpliwa.

Jeżeli skrót nie nastręcza wątpliwości co do formy gramatycznej i końcówki, zaliczamy go do odpowiedniej formy, traktując jako użycie normalne, tj. nie wydzielając od pozostałych.

b. Końcówka wątpliwa.

Jeżeli forma jest niewątpliwa, ale nie ma pewności co do postaci końcówki, sygnalizujemy to, pisząc pod odpowiednią formą:

skrót (lub: skróty)
– z odpowiednią liczbą frekwencyjną.

c. Możliwe dwie formy.

Jeżeli wątpliwość co do funkcji gramatycznej skrótu dotyczy dwu możliwych kategorii, wymieniamy kolejno opisy każdej z alternatywnych możliwości, po których nastąpi sygnał:

skrót (lub: skróty)
– i liczba.
Odnosi się to głównie do wątpliwości w zakresie liczby. Kolejność umieszczania tych skrótów przyjmujemy taką, jak dla form wątpliwych (por. 79.), a więc np.:
sg a. pl N skrót (lub: skróty) (x). ◊ A skrót (x)
– kolejno po całej pl.

d. Forma wątpliwa w ogóle.

Jeżeli skrót może być interpretowany w kilka sposobów, umieszczamy go na końcu wykazu form fleksyjnych, np.:

L pl ... (x). ◊ skrót(y) (x).