• Instrukcja
  • I. Materiał Słownika
  • II. Podział materiału na artykuły hasłowe
  • III. Hasło
  • IV. Specyfikacja gramatyczna
  • V. Część gramatyczna
  • VI. Stosunek do innych słowników
  • VII. Semantyka
  • VIII. Frazeologia
  • IX. Cytaty
  • X. Lokalizacje
  • XI. Synonimy
  • XII. Formacje współrdzenne
  • XIII. Odsyłacze
  • XIV. Układ Słownika
  • XV. Indeks frekwencyjny
  • XVI. Użycia spoza naszego kanonu źródeł
    • 294. Uwagi ogólne
    • 295. Sposób wykorzystania
    • 296. Zasady techniczne
    • 297. Transliteracja
    • 298. Lokalizacje
    • 299. Użycie klamer
    • 300. Hasła niepewne
    • 301. Warianty hasła
    • 302. Pochylenia z tekstów transkrybowanych
    • 303. Linde w uwadze o słownikach
    • 304. Warunki
    • 305. Odmianki hasła
    • 306. Pochylenia
    • 307. Fleksja
    • 308. Uwaga o Lindem
    • 309. Miejsce przykładów klamrowych
    • 310. Cytowanie
    • 311. Przykłady „klamrowe” w haśle raz zaświadczonym
    • 312. Zalecenie robocze
  • XVII. Sposób traktowania kustoszy, żywej paginy i tekstów erratowych
  • Dodatek: pochylenia i miękkości oraz poprawki lokalizacyjne

12. Odmianki hasła.

Odmianki „klamrowe” umieszczamy w jednym ciągu po naszych odmiankach pewnych, przed alternatywnymi (również takimi, które są zapisywane półtłusto). Jeżeli jest ich więcej, za podstawę kolejności przyjmujemy stopień zróżnicowania fonetycznego, np.:

kiebuli (2), [hebuli, chebuły, chepule].

Jak widać, wszystkie te odmianki zapisujemy w jednej klamrze.
Źródeł dla różnych odmianek klamrowych nie podajemy.
Odmiankę podejrzanej poprawności sygnalizujemy znakiem zapytania, por. dodatek par. 7.
Istnienie odmianek klamrowych nie upoważnia też do sporządzenia wykazu tekstów, jeżeli materiał właściwy występuje tylko w postaci hasłowej (por. przykład wyżej).
Hasłem artykułu, do którego wciągnięto odmianki klamrowe zawsze jest postać z naszego kanonu źródeł, choćby była najbardziej fonetycznie przekształcona, np. KIELIŻNIK z odmianką [kielisznik].