przynucać do czego (1): Tego tedy ktory ſię ſam z dobrego ſtał złym/ Grekowie Dyabłem zową: á my oſkárżyćielem ábo potwárcą názywamy: iż wyſtępki/ do ktorych on ſam przynąca [errata zmienia: przynuca]/ odnośi do Bogá. CzechEp 258; [Y/ ták dáleko to ieſt od prawdy/ żeby nas pożytek do czynienia dobrodźieyſtwá miał przynucáć/ iż y rzeczy tych/ z których nam ſzkodá vróść ma/ popiéramy/ tylko dla tego ſámégo/ iż miłé nam ieſt dobrodźieyſtwo náſzé SenekaGórn 189; KrowObraz D2].

[przynucać czym: ále ten ktory gwałtem á okrućieńſtwem przynuca ludzi do wiáry/ ten pewnie ieſt Antykryſtem. KrowObraz D2.]

Ze zdaniem dopełnieniowym (1): Abowiem Iozue y ſtárſzy ktorzy po nim żyli z wielką ſie pilnoſćią otho ſtáráli/ áby Izráelczyki vczyli y zá wſćiągáli w porządku ſzáfowánie^m słowá Boże^go/ A owſze^m ie przynucáli/ áby powinną cześć czynili Bogu BibRadz I 136a marg; [Tákże y Egiptcyánie przynuczáli on lud/ áby tym rychley wyſzli z źiemie/ Bo mowili/ Pewnie wſzyſcy pomrzemy. BibRadz Ex 12/33 (Linde s.v. 2. przynucić)].